Regioblad maart 2018

18 - Regioblad Bethjes pagina Laatst vroeg ik aan mijn vader: “Papa, wie ben ik eigenlijk?”. En papa gaf me het volgende antwoord: “Jij bent 1 meter en 27 centimeter. Jij weegt 26 kilo. Je hebt bijna 100.000 haren op je hoofd. Je hebt tien vingers. Er stroomt bijna drie liter bloed voor je lijf”. Ik vond het maar een raar antwoord van papa. Ben ik alleen maar iemand waarvan je van alles kunt meten en tellen? Is een mens niet meer dan dat allemaal bij elkaar? Lees het verhaal van Vrouwtje Hart maar eens. Vrouwtje Hart Er was eens een vrouwtje met een groot hart. Zij vond het belangrijk om goed te zijn voor anderen. Haar hart groeide en groeide. Zij gaf zoveel weg aan mensen en was altijd zo met anderen bezig, dat ze langzamerhand krom begon te lopen. Op een dag zei een engel tegen het vrouwtje: "Vrouwtje Hart!" "Ja?" mompelde ze ongelovig, want ze was er niet aan gewend dat engelen tegen haar spraken. "Je hart is veel te groot geworden. Je kunt het niet meer dragen. Dat is onverstandig. Van nu af aan moet je ook je verstand gaan gebruiken. Zorg dat je verstand even groot is als je hart." "Goed" zei Vrouwtje Hart, ik zal het proberen." Vanaf die dag dacht ze over alles wat ze deed beter na. Ze merkte dat niet iedereen geholpen wilde worden. Dat mensen haar hart te groot vonden en haar uit de weg gingen. Terwijl ze dat allemaal ontdekte werd haar verstand steeds groter en haar hart weer een beetje normaal. Ze werd steeds wijzer en verstandiger. Maar door al dat verstandige denken en piekeren, werd haar hoofd erg groot. Ze ging zwaar sjokkend door het leven. Daar was de engel weer. "Vrouwtje Hart Hoofd!" zei de engel. "Je denkt nu goed na en geeft je hart aan mensen die het nodig hebben. Maar je benen hebben het erg zwaar. Ze zijn niet meegegroeid. Nu kun je niet dansen en rennen en gek doen, om je hoofd en je hart te verlichten. Van nu af aan moet je ook je benen gaan gebruiken." "Goed", zei vrouwtje Hart Hoofd, ik zal het gaan proberen. En het vrouwtje liet haar benen wandelen naar plekken waar ze nog nooit geweest was, ze liet ze fietsen en dansen en lopen en springen. En terwijl haar benen steeds sterker werden, kregen haar hoofd en hart precies de juiste maat. Op een dag kwam de engel weer langs. "Engel, ik dans!" riep het vrouwtje. "Kijk, húpsakee! Ik leef met hart en ziel en lijf en leden! Dank je, engel, voor je wijze lessen!" En de engel plakte een sterretje op de kruin van Vrouwtje Hart Hoofd Húpsakee. "Zo. Die is mens geworden" zei de engel, "Die is groot geworden. Zij komt er wel op eigen kracht." Uit: Geloven Thuis www.geloventhuis.nl © 2013 Marjet de Jong