17 / 20
Regioblad -
17
Op het onvolprezen internet zijn afbeeldingen
te vinden van de zogenaamde zeven werken
van barmhartigheid, o.a. van de Meester van
Alkmaar uit 1504. Op datzelfde internet
staat over die werken van barmhartigheid
ook onzin. Er wordt gezegd, dat de werken
van barmhartigheid zijn ontleend aan de
Mattheüs 25, 35-36: Want ik had honger
en jullie gaven mij te eten, ik had dorst
en jullie gaven mij te drinken. Ik was een
vreemdeling, en jullie namen mij op, ik was
naakt, en jullie kleedden mij. Ik was ziek en
jullie bezochten mij, ik zat gevangen en jullie
kwamen naar mij toe.” Dat zijn er zes.
Maar dan komt het: Paus Innocentius
III zou in 1207 het zevende werk van
barmhartigheid hebben toegevoegd: het
begraven van doden. Dat zal ongetwijfeld
wel zo zijn, maar nieuw was dat niet, want
in het Jodendom worden vier werken van
barmhartigheid op God zelf teruggevoerd,
waaronder het begraven van doden.
De Joodse traditie zegt: De heilige God
begroef doden, zoals er immers geschreven
staat: 'En Hij, God, begroef Mozes in een
dal'. Dat staat te lezen in Deuteronomium
34, 6 als Mozes gestorven is. De Nieuwe
Bijbelvertaling schrijft: En de Heer begroef
Mozes in een vallei in Moab, tegenover Bet-
Peor.
De Willibrordvertaling uit 1995 heeft
daarentegen: Mozes werd begraven in het
dal bij Bet-Peor in Moab. Dat is jammer,
want dat staat er niet. Dat het begraven van
doden in de Joodse traditie belangrijk was,
staat te lezen in het boekje Tobit, waar Tobit
met gevaar voor eigen leven, dit werk van
barmhartigheid blijft uitvoeren.
Zowel bij Mattheüs 25 als in de Joodse
traditie gaat het niet om geestelijke werken,
want daar kom je niet zover mee, maar om
het concreet hulp bieden aan mensen in
concrete nood.
In Mattheüs 25 roept de Mensenzoon ons
dan ook ter verantwoording of wij onze
medemensen in nood in de kou laten staan
of niet. Of wij als christenen mensen uit
de nood willen halen is iets, waar paus
Franciscus ons op allerlei manieren oproept.
De vluchtelingen in heel de wereld, de
miljoenen mensen die sterven van de
honger, de zieken, de gevangenen vragen
om een duidelijke keuze. Gelukkig dat onze
Elisabeth-parochie dat al jaren goed begrijpt.
Miel Erpelinck.
Allerheiligen
IN DreNte
Staat Op eeN
GraF vaN eeN
jONGe MaN
Gelijk een reus zoo sterk en fier
Was ik eens en nu lig ik hier
Geachte mensch bedenk dit wel
Ook uwe ure nadert snel.
De 2 e werelDOOrlOG eN BarMhartIGheID
De week voor 19 september 1944 was het kat en muisspel
tussen de Duitse bezetter en de Poolse bevrijder. Hierbij
vielen veel gewonden en doden. Een zware slag werd
in die septemberdagen uitgevochten bij de boerderij
van Verplanke nabij de Tweede Verkorting in Axel.
Hierbij sneuvelden 16 Poolse soldaten, maar ook Duitse
soldaten en onschuldige burgers.
Deze Poolse soldaten werden in een massagraf op het
land van Verplanke begraven. Nadat de soldaten door
de Engelse gravendienst werden geïdentificeerd, werden
ze op 17 januari 1948 met militaire eer herbegraven op
de algemene begraafplaats aan de Burchtlaan in gewijde
grond, na een eucharistieviering in de parochiekerk van
de H.Gregorius de Grote.
Aan de Hulsterseweg staat nog het monument, het
Poolse kruis, dat herinnert aan deze slag en de offers
die hier gebracht werden voor onze vrijheid. Jaarlijks
op 19 september herdenken we deze bevrijding 72 jaar
geleden.
Geraadpleegd:
Freekenhorst J.D, e.a., Axel oorlog en bevrijding, J.C.Vink, Axel 1949.
De zeveN werKeN vaN BarMhartIGheID