4 / 16
4
- Regioblad
Vrijdag in de vredesweek organiseerden
onze parochie, de protestantse gemeente
in Philippine / Sluiskil en het dekenaat
Eversgem in België een avond met de titel:
Vrede verbindt.
Ze brachten het thema "vrede en vluchteling"
onder de aandacht. De opkomst was groot.
Na opening met gebed in de kerk mochten
we kiezen uit drie activiteiten, en wel: een
film over de situatie waarin vluchtelingen
zich bevinden, een kookworkshop, waarin
mensen uit verschillende landen elkaar
gerechten leerden en daar uitleg bij gaven, en
het eigen verhaal van enkele vluchtelingen.
Ik koos voor het laatste. Nu moet ik eerst
even zeggen, dat de beelden op tv me dikwijls
ontroeren, maar dit was veel ontroerender.
De eerste die haar verhaal vertelde, kwam
uit Eritrea. Ze woont nu een jaar in Axel.
Ze was getrouwd, maar onderweg haar
man kwijt geraakt. En nu komt het: bij
de Stichting Kerk en Vluchteling is een
vrouw aangesloten, die in samenwerking
met Vluchtelingenwerk Zeeland opsporing
doet naar vermiste familieleden. De man
van deze vrouw is gevonden. Dan begint de
procedure om het hem mogelijk te maken
om legaal over te komen en om daar geld
voor te vinden. Dat vraagt tijd, maar ze heeft
het vooruitzicht dat hij zal komen.
Ze vertelde, hoe ze hier was aangekomen,
hoe de officiële weg was verlopen en hoe ze
was geholpen door mensen uit Axel. Het was
wennen, want ze kwam uit de hoofdstad van
Eritrea en woonde nu in een kleine plaats.
Het voornaamste wat ze hier had gevonden
was veiligheid. Ze was 28 jaar.
De tweede die haar verhaal deed, kwam
uit Afghanistan. Haar man zat naast haar.
Zij kon al aardig Nederlands, de man
was pas kort hier. Ze was meegegaan met
smokkelaars, samen met haar man en twee
kindjes. In Griekenland was ze haar man
kwijt geraakt en ook een kindje.
De smokkelaars zeiden gewoon tot een aantal
mensen dat ze in een bus verder moesten.
Daarbij werd niet gekeken of er familieleden
aanwezig waren en ook niet gezegd of er voor
hen andere bussen kwamen. Die kwamen
niet, in elk geval niet voldoende.
Haar man verbleef toen illegaal in
Griekenland en het kindje werd later door
iemand die ze van de reis kende, gevonden
op een grasveld. Hoe hij daar terecht kwam,
weet niemand. Hoe hij naar Nederland
kwam, weet ik niet. Ook deze man is
door bovengenoemde mevrouw gevonden
en mocht naar Nederland komen. Het was
niet gemakkelijk voor hem. Dat realiseren
wij ons niet, maar de man in Afghanistan
is het hoofd van het gezin en hij doet al het
benodigde buiten de vier muren van het
huis. Hij trof hier zijn vrouw aan, die (van
vrijwilligers) geleerd had om naar de bank
te gaan en alle zaken zelf te regelen, zoals wij
westerlingen gewend zijn. Hij moet zich hier,
ook in eigen huis, enorm aanpassen. Ook
zij zeiden dat het vooral de veiligheid was,
waarom ze blij waren hier te zijn.
De derde was een uitgenodigde vluchteling
uit Syrië, opgepikt in een vluchtelingenkamp
in Libanon. Daar werden door de COA
(Centraal Opvang Asielzoekers) mensen
geselecteerd met een handicap. Deze
jongeman zag slecht. Zijn verhaal werd gedaan
door een vrouw die hij tot contactpersoon
kreeg, ook een vrijwilligster. Zij was voor
hem een ‘mama’. Zijn eigen ouders en
zusje kwamen om bij een bombardement
in Homs.
Voor mij kwamen deze mensen ineens
dichtbij.
Na afloop mochten we hapjes eten die de
kookworkshop had gemaakt, erg lekker en
inderdaad echt anders dan hetgeen wij zelf
klaar maken. Tot slot gingen we naar de
kerk. Mensen gaven vanuit de drie groepen
ieder in twee minuten weer, hoe het was
gegaan en we zongen een mooi slotlied.
Hanne Weitjens
vrEDE EN vLuChtELiNG: hEt BLiJft aCtuEEL
Beste parochianen,
Naast alle activiteiten in onze eigen parochie is er
voortdurend ook het gelovige appèl dat er vanuit
het bisdom en de wereldkerk op ons wordt gedaan.
Bovendien komt het grote vraagstuk van de vele
vluchtelingen in deze dagen dichtbij. Ieder van
ons wordt er op aangesproken maar we kunnen en
mogen er ook als parochie niet aan voorbij gaan.
Op 8 december, het hoogfeest van Maria Onbevlekt
Ontvangen, opent paus Franciscus in Rome het
heilig Jaar van Barmhartigheid. De paus schreef
in zijn bul waarin hij het heilig Jaar afkondigt:
'Het is mijn vurig verlangen dat het christenvolk
gedurende het Jubeljaar nadenkt over de werken
van lichamelijke en geestelijke barmhartigheid. Het
zal een manier zijn om ons geweten wakker te
schudden, dat vaak ingeslapen is ten overstaan van
het drama van de armoede, en om steeds meer door
te dringen tot de kern van het evangelie, waar de
armen de bevoorrechten zijn van de goddelijke
barmhartigheid'. De paus schrijft verder: 'de
prediking van Jezus houdt ons deze werken van
barmhartigheid voor, opdat wij kunnen begrijpen of
wij wel of niet leven als zijn leerlingen.
Vervolgens somt de paus de werken van
lichamelijke barmhartigheid op. Laten ook wij
ze tot ons doordringen en opnieuw ontdekken:
'te eten geven aan de hongerigen, te drinken
geven aan de dorstigen, de naakten kleden, de
vreemdelingen opnemen, de zieken bijstaan, de
gevangenen bezoeken, de doden begraven'.
En, zo zegt hij verder, laten wij niet de werken van
geestelijke barmhartigheid vergeten: 'de twijfelenden
raad geven, de onwetenden onderrichten, de zondaars
vermanen, de bedroefden troosten, beledigingen
vergeven, lastige personen geduldig verdragen, tot
God bidden voor de levenden en de doden'.
Wellicht zullen we in de komende tijd over dit heilig
Jaar van Barmhartigheid horen. In ieder geval zal de
basiliek van Hulst voor Zeeland de plek zijn waar
een speciaal programma ontwikkeld wordt. Iedereen
is daar van harte welkom bij de openingsviering
van het heilig jaar op zondag 13 december om
15.00 uur, maar ook op andere momenten. Ieder
persoonlijk, maar zeker ook in parochieverband.
'Jezus houdt ons in zijn prediking de werken van
barmhartigheid voor, opdat wij kunnen begrijpen
of wij wel of niet leven als zijn leerlingen'. Met deze
zin uit de brief van de paus sluit ik af. Als dit geen
aanzet tot nadenken is.....
pastoor Wiel Wiertz
rEGioNaLE
viEriNG op
ouDEJaarS-
avoND
Op31decemberom19.00
uur in de Emmaüskerk
te Terneuzen sluiten we
het jaar 2015 af met een
korte meditatieve viering
van woord en gebed. Het
streven is rond 19.30 uur
koffie te drinken, met
een oliebol erbij. Mocht
iemand hiervoor graag
oliebollen bakken: laat ’t
me weten!
Marjan Dieleman