Regioblad juli 2019

4 - Regioblad ENKELE GEDACHTEN VAN RALF GROSSERT Ook deze keer weer enkele gedachten van een pastor die we in de Elisabethparochie nog niet zo goed kennen, maar die door de herschikking van de werkzaamheden van de pastores ook in onze parochie acte de présence moet geven. Vacare Deo 'De apostelen kwamen weer terug bij Jezus en vertelden hem over alles wat ze gedaan hadden en wat ze de mensen onderwezen hadden. Hij zei tegen hen: 'Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten.' Want het was een voortdurend komen en gaan van mensen, zodat ze zelfs niet de kans kregen om te eten.' (Marcus 6, 30-32) Met het uitzicht op de komende weken van de zomervakantie hoor je mensen soms met een diepe zucht zeggen: 'Daar ben ik nou echt aan toe.' 'Even ertussenuit, iets anders zien en beleven of een keer lekker niets doen.' Voor vele mensen is de drukte van alledag een vast gegeven. Velen lijden er ook aan. 'Ik word geleefd' of 'Mijn hoofd zit zo vol', hoor je dan. Dan is het tijd op zoek te gaan naar het evenwicht tussen 'doen' en 'rusten.' 'Ga nu mee naar een eenzame plaats om alleen te zijn en een tijdje uit te rusten', lezen wij bij Marcus (Mc 6, 31). Rust en bezig-zijn zijn twee kanten van dezelfde medaille. In ons doen zit de rust besloten. En ons rusten kent een actieve kant. Zowel het doen als ook het rusten hebben een spirituele betekenis. In onze christelijke traditie omschreven de kloosterlingen het met 'vacare Deo': 'vrij-zijn voor God' of 'ruimte maken voor God'. (Van het woord 'vacare' – vrij-zijn is ons woord 'vakantie' afgeleid.) Dat kan vorm krijgen door een concrete plek: thuis, in de bergen, het bos, of in de duinen... Maar dit ‘vrij-zijn’ is ook een innerlijk gebeuren. Door de stilte op te zoeken kun je zo'n plek creëren of je bewust maken dat deze stilte ook in jou aanwezig is. Je zoekt deze rust, deze stilte op en dit bevordert de stilte om je heen en dan ook weer met terugwerkende kracht de stilte van je hart. Tijdens de stilte krijgen vele dingen een plekje en komen tot rust. En dit straalt uit naar je gevoel, je emotionele waarneming en werkt tenslotte door naar je leven van alledag. Door ruimte te maken voor God ontstaat er ook ruimte voor de ander en ruimte voor jezelf. Stilte is van niemand en voor iedereen. Stilte wordt een schaarser goed. De wereld is vol decibels en verloren concentratie. Overal is drukte en lawaai om ons heen. Mensen lopen je voorbij met oordoppen in. Gesloten oren horen niet. Stilte is een weg naar de kern van ons leven hier mag de vraag gesteld worden waarom we leven en voor wie we het doen. Stilte is een zegen voor wie haar toelaat. Want ze geeft rust, mildert, heelt, verdiept en verbindt. Stilte is het leven zoals het je overkomt.' Dat de stilte en de ontmoetingen van deze zomer gezegend mogen zijn. Met een hartelijke groet, Ralf Grossert p.w.